آرشیف

ای که رفتی از برم، دربدرم کرده ئی
ای سارقِ چشم وگوش،کوروکرم کرده ئی

زصحرای دلِ من ،میگریزی چون غزال
از غم دوری خود ،خون جگرم کرده ئی

هرجا که باشی بادا،سرسبز وشاداب باد
چندیست خویش غایب،از نظرم کرده ئی

جزء رخ ِزیبای تو، نیاندیشم به چیزی
زآنچه که هست به دنیا، بی خبرم کرده ئی

بی نورچشم ورویت، تاریک است جهانم
روز وشبم شب شده، بی سحرم کرده ئی

 در نظرم نباشد ،هیچ یک مخاطبِ خاص
گر تو بخود بگیری ،تاج به سرم کرده ئی

م حداد
17 می 2015