آرشیف

امروز از نود و هشتمین سالروزِ استرداد و اسقلال افغانستان در نقاطِ مختلفِ کشور یادبود به عمل آمد و در کابل مراسمِ بزرگی برای نیکوداشت آن تدویر یافت که حتی رئیس جمهور غنی دخترِ شاه امان الله خان را بخاطرِ دستآوردِ پدرش مورد توجه قرار داد و فرصتِ احرازِ موقتی کرسی پدرش غازی امان الله خان را مهیا ساخت. 
تعدادی از هم وطنان با تأییدِ استقلال حاصل شدۀ شان و به رسمِ حمایت از این افتخار، تصاویرِ نمایه های شان را مزین با بیرقِ افغانستان و اعلامیۀ استقلالِ افغانستان تغییر داده بودند ولی عدۀ دیگر با اشاره بر اوضاع نابسامان فعلی، نا هنجاری، قتل، نا امنی و بی بند و باری، تجلیل از استقلال را نکوهش کردند. 
سئوال اینجاست که آیا واقعاً مستقل هستیم؟ آیا افتخار کردن به استقلال کشور عار محسوب می شود؟ آیا در حقیقت تحتِ استعمار قرار داریم؟ و آیا در صورت وابسته بودن، نوید آزادی برای مان دیده می شود؟! اینها سئوال های اند که به هر کدام شان بصورت مشرح خواهم پرداخت!
به باور من افغانستان مستقل است! بنای استقلال کشور مدیون زحمت کشی های فراوان شاه امان الله خان می باشد که در مبارزه جدی برای حق گیری از بریتانیای کبیر حدوداً یک قرن قبل تلاش نمود و برای مردم اش ذهنیتِ مستقل شدن و استقلال حاصل کردن را داد تا مردم اش به افتخار آزادگی زندگی کنند. 
استقلالِ افغانستان به سهل حاصل نشده است بلکه در اثر تلاش های متعدد، اقداماتِ جدی، مبارزاتِ مصمم، خساراتِ جانی و مالی بدست آمده است باید پاس داشته شود. حالا که کشور مستقل پنداشته می شود، ضامنِ حراستِ استقلال و حافظِ استقلال کشور خود مردم این عصر و زمان شناخته می شوند که همانند حفظِ رویداد ها و افتخارات تاریخی از این افتخار نیز حراست نمایند. 
قهرمانِ ملی آمر صاحب احمد شاه مسعود نمونۀ بارزِ از حافظانِ استقلالِ کشور محسوب می شود، وی با همه زور و با تمامِ توان وجود اش از افتخارات حاصل شدۀ دوران شاه غازی امان الله خان حفاظت نمود و با کمالِ میل بر خلافِ ایدۀ کشور های استعمار گر دست به مبارزه زد و برای بیرون راندنِ استعمار تلاش های فراون و شامخ انجام داد. 
اینکه نیروهای خارجی در افغانستان مستقر اند، حدوداً 45 کشور خارجی در افغانستان فعالیت دارد، رئیس جمهور مان توسط آمریکا تعیین می شود…! موارد نیستند که بر مستقل بودن صدمه وارد نمایند چون مواردِ نامبرده بر اثرِ توافق و جورآمد رئیس جمهور کرزی و رئیس جمهور غنی صورت گرفته است که هیچگاه جنبۀ اجرا را نداشته است. واضح تر بگویم که بدونِ رضایت کشور مان، نیروهای خارجی هیچگاه جرأت داخل شدن به خاکِ کشور را نداشته اند چنانکه پیمان استراتژیک بین افغانستان و آمریکا نشان دهنده این مورد بود و آمریکایی ها رمزِ حضورِ شان در کشور را بصورت قطعی، مشخص به آن می دانستند. 
با استدلال به مورد قبلی، می توان مستدل گفت که مستقل ترین کشور دنیا برای ادامۀ حیاتِ سیاسی کشورِ شان روابط حسنه با چندین کشور را داراست که هیچگاه به معنی تحت استعمار قرا گرفتن نیست. حتی هند، قطر، عربستان و عراق…! که خود را مستقل حساب دارند، بهترین روابط سیاسی و نظامی را با دولت های توسعه یافته و متمدن دارند که هیچگاه به تعبیرِ اشغال شدگان و به دیدِ استعمار شده ها دیده نمی شوند. 
از ماست که به آزادی و استقلال کشور خود افتخار کنیم، میراثِِ گذشتگان را به درسی احترام و حفاظت کنیم، برای فراهم شدنِ اُمید های ما قبل تلاش ورزیم، مردم را به زیرِ پرچمِ واحد کشور دعوت کنیم، جوانان را به مبارزه، تعلیم و خرد معتاد سازیم و بکوشیم تا روابطِ سیاسی مان را به سطح بین الملل مستحکم نگهداريم تا نشود روزی تحت هجوم حملات متعدد دشمن قرار گیریم.

با مهر
نویسنده:  گل رحمان فراز