آرشیف

ابرهای کبوتری
در پنجه های شهر، تخم گذاشتند
و گل سیبِ برف، اذهان را به ثمر برد
جوهر خورشید، «بوم» کشیدة سرما را دیوانه کرد
و حُسن در صداقت فضا، تلفظ یافت
ای پیشتازندة جمالگیر !
 
***
برق می زند هوش از اشتیاق
و اشکِ مرد در دیدار با عشق، بی پرواست
جشنِ تقسیمِ بی مهابا
و روزِ عاطفه را سرمست دیدن، جولان کرده ست
 
***
هنگامی که باد، خشتی از دیوار می دزدد
و برهه ای که بی پردگیِ برف، چنار را خم می دهد
بوسه ای برباییم از خویش
و به کوتاهی دعویِ خود اعتراف کنیم درویشانه
ای بیقرارانِ هجرت به گرمسیرها
 
***
کاش می شد مشت برفی در مسجد
مشت برفی در مجلس
مشت برفی در ارتش می کاشتم
تا فرشته گل می کرد
و گرمیهایی را که دریغ کرده ایم می گریست
و گناهان خود را که بر زمستان نوشته ایم می سترد
 
***
این سفید پوشِ راستروِ دلباز
این مهتابِ به خانه آمده
این تبسمِ ملاحتِ تو را
چگونه بستایم، این مظلوم را، برف را
چگونه بگریم بر او و لاله های خفته در او !
یارا !
 

                                                                                  صوفیه ـ زمستان 1387