آرشیف

سرِ کوه‌ بُلند دل در فــراق است

بـیابانی که مجنون داغُ‌داغ است

همه شب‌تا‌ سحر خلوت نشینم

چشمانت شمعی‌را کُنج‌ طاق است

بـه پیشت من گُــــــل‌ریحان بپاشم

و اندر آن لحظه گرفـتارت بـــــمـانم

نگه دار آن کـــمــنــدت با سـیــم‌و‌زر

مــویـت را از تـــهــی‌دل من بـباففم

اگر یار مرا دیدی به خــــلوت

بـگو از مـن برایــش در قــــیامت

نــگاهم بر سُراغت جُـــمله‌خـیزد

تـــا نباشد به مثالت بـی مُــروت

چند‌دیریست کـه‌رویت را ندیدم

بــه پــایِ پیر صد ساله رســـیدم

مـیـتـرسـم کـه سری قبرم بــیایی

گُـــل‌سُــرخی بدستت مـن نـبـیـنـم

لـــبــان و گـونه و چـشم سیاهت

قـیامت مــــــیکنی با روی ماهــت

قـــیامت میروم کـوه و صحـــــــرا

بگـردم در پی فـــــیـــض نــگاهت

مه‌قُـربان دو چـشمان سیاهت

دل‌ و‌ جـان را فــدای خندهایت

به امـید خُـــدا چــــنگت مـیارم

با گُـلِ‌ سُرخی شبیه آن لـبایت

به لُطف‌و‌مرحمت آن خوی بـانو

به شُکر و نعمت روان کــــــوی بانو

نداشتم و خریدم، رسیدم بدیدم

کمندش بر قامت دل جـــــوی بانو

تــو که از ما میگریـــــزی دلبـری مـن

خــــاک‌پایت کاغذی چــــشم  تر من

نــیامده رفتی که من  سودا بــــگیرم

سودا بسوزد، ز خونی جــگر مـن