آرشیف

وصــفــــم بــزبــان بـی تـکـسـیـف کــردی
آنـگــه کـــه بــذات مـن تـصــرف کــردی

انــــدر دل مــاهــتــاب د کـیـــوان فــلـــک
نــامــم بـخــط درشــت بـنــوشـــت ملـک

بـــرگـــــرده کـــائــیـنــات تکــتـــاز مــنــم
کس نـیـست کـه ردکـنـد غــرور سـخـنـم

گـسـتـــرده خــاک بـهـــر مـن سنگ شـده
این آب و هــوا بــروی مـن تـنــگ شـده

خواهم که روم بــه پـشـت افــلاک ودگـــر
انـجـا بـگـزیـنـم هـمـه سـامـــان حـضــر

من زین همه انــداز سـخــن مسـت شــدم
بـی خـود شـدم وبـی هـدف وپـست شدم

تــا بــر سـر تـخـت آسـمـــان هـــا نــــروم
تــا داور مـمـکـنـــات آنــجـــــا نــشـــوم

یـکــرنــگـــی طـبــع خـاک وبــادم کـشـتـه
بـیـمـــاری عـشــق از نــهـــادم گـشـتــه

از ســرعــت بـــاد وســردی بـرف و هـوا
از گـــرد وغـبــار خـاک وآتـش همه جا

از گـــردش تـنـــد زنــدگــانـــــی دل مــــن
یـک لـحـظـه یـغـمـان بـبـرد حـاصل من

بس مـن هـمـه عـمـر بـر لـب دادی نیست
ایستاده ولی نمی توان گفت که چـیـست

با آن هــمــه وصـف جــاودانــه نــیـسـتـم
از نـیـسـت نـپـرسیـده کـه من از کـیستم

فـــریــاد دائـــف بـاین تـمــاخــر کـــه ردم
افـســوس بـایـن هـمـه تـبـنـحـر کـه زدم

ار پرده وهــم ســـوی صــحـــراء رفـتـــم 
از کـعـبــه بـسـمـت کـهـکشـانـهـا رفـتـم

بــیــخــــود شـــدم و کـمــی تـبــا نی کردم
تـا چـهــرهء کــــون را نــشـــانـــی کـنـم

مـثـتـــی زبـس فـرق فـلـک بـبــرمــــن زد
آنـشـکـــده گــوئـــی بــه سـر بــایـــن زد

گـفـتــا سـخـن " خـلـیـل " سنجیده بگوی
انداز دری ظــریــف وسنـجـیــده بـگــوی
 

مولوی محمد ابراهیم " خلیل " فرزند حاجی محمد اسماعیل تولد 25 ثور 1352 خورشیدی