آرشیف

تا هنوز همین احزاب (حزب اسلامی، جمعیت اسلامی، جنبش ملی و وحدت اسلامی….) بودند که بر گُرده های مردم سوار می شدند و با استفاده از آرمان حزب شان نفاق قومی و تعصب قومیتی را ایجاد می کردند. ریشه تعصب افغان ها بین هم از سمت دهی افکار عوام‌ توسط رهبران همین احزاب آب می خورد. ایجاد این نفاق چشم احترام و برادری بین هم میهنان را کور کرده و آتش جنگ را برای نابودی آبادانی ها بر افروخته می ساخت. 
رهبران با سوء استفاده از اعتماد ملت برای خویش زندگی ساخته، جایگاه و موقف اجتماعی کسب نموده و از پول ملت برای خویش کاخ ها ساخته اند. فرزندان شان را برای تحصیل در عالی ترین و معتبر ترین دانشگاه های خارج و زندگی مرفه بیرون از کشور فرستادند تا بعد از شکست عرف سابق مردم (رهبر ساختن اربابان و تکه داران قومی)، پسران شان را نیز صاحب زعامت عرف جدید نمایند. 

اما، نسل بیدار شده و ملت درد دیده از نیرنگ میان تُهی ایشان باخبر گردیده است و حالا نمی خواهند فرصت های ابتدا را به نفع رهبران و خواست های ایشان انتها بخشند. حالا نمی خواهند اعصای پیر را بجای پیر قبول فرمایند و دور دیگر فریب خوردن را طی نمایند. 

برگذاری انتخابات پارلمانی و نامزد بودن پسر های رهبران احزاب پیمایش رضایت و حمایت مردم عوام از رهبران و پسران شان را نشان داد. مردم ثابت نمودند که برای عبور از تنگنای سوء استفاده از رهبران حاضرند نه پول رهبران را قبول کنند، نه به مصارف شان توجه کنند و نه به وصیت شان (رای دادن به پسران شان) لبیک گویند. 

این حس سرنوشت ساز است و جامعه را به ترقی سوق می دهد. حالا هرکس به نوبت خود می خواهد پای جامعه را با خِرد خویش از دریای بدبختی و تباهی بکشد. هویداست که کسی نمی خواهد در گرو کسی دیگر زندگی کند. زندگی تنها در پرتو نور، حقیقت، دانش و آزادی لذت دارد. بدانیم همان طوریکه رهبران برای فراهم شدن اهداف شان، محدودیت ها را زیر پا می کنند، پسران رهبران نیز حس اشرافی و برتری را نسبت به ما خواهند داشت و رسم سوار شدن بر گرده هایمان را تمرین خواهد کرد. 
بیایید برای آزاد زیستن قفس را بشکنیم، برای انکشاف راه را بپیماییم، برای آزادی زنجیر را در هم بکوبیم، برای اتحاد صف واحد شویم، برای عدالت حنجره و برای حق قانون باشیم تا حد اقل برای نسل آینده افتخار جامعه خردمند، رفاه و امن داشته باشیم. 

با مهر 

گل رحمان فراز