آرشیف

از انجاییکه سازمان مقر اش در ایالات متحده آمریکاست و بیشتر سهم پرداخت سالانه سازمان نیز توسط آمریکا پرداخت می شود٬ که رقیب های بین المللی آمریکا به این باور اند که سازمان ابزار بر اهداف غربی بوده٬ که حق وتو بین پنج کشور این مسله را چندان قطعی اذعان نمی کند٬ ولی برخلاف عوام در أفغانستان سازمان نمی تواند مستقیم بالای ضعیف ترین کشور حق و تکلیف کند.

با پذیریش نقدهای وارده شده بالای سازمان که نتوانسته مبنی بر اهداف منشور عمل کند٬ ولی تربیون مجموعه عمومی و شورای امنیت سازمان دو منبع دیپلماسی و نظم بین دولی بوده٬ که پسا ۲۰۲۱ برای أفغانستان چندانی کارایی نداشته و اگر کرسی به طالبان داده شود٬ به مفهوم تعامل به منظور قدرت مشروع در أفغانستان که قطعاً نماینده طالبان در مقر و ملاقات های حاشیه وی با أفغان های مقیم و همچنان رد بدل ساختن اسناد بر رد و یا تایید ادعاهای پاکستان٬ که با این حرف و حدیث من نفع أفغانستان و رسیدن به قدرت مشروع را می بینم٬ فراموش نکنیم در ۲۰۰۱ باید در بن کرسی به طالبان داده می شد٬ و بستن درهای گفتگو در بستر دیپلماسی هنر سیاسی نیست٬ چونکه اگر ۳۰ سال دیگر هم٬ جنگ و مناقشه ادامه داشته باشد٬ آخرش دیپلماسی است٬ پس چرا حالا شروع نکنیم٬ زیرا به گذشته برگشته نمی توانیم٬ البته تعامل به مفهوم فراموشی شهدای ملکی یا غیر نظامی نیست٬ و همچنان اثار فرهنگی که تمامی موارد در اثبات جنایت جنگی است٬ ولی گفتگوهای داخلی و منطقوی و بین المللی به منظور ثبات و پایداری آغاز گردد٬ تا حکومت قانون یعنی فرد و افراد از یک قوم خیر٬ بلکی مجموعه اقوام با افکاری ملی و گام ها بسوی فردا بهتر٬ و اینجاست بلوغ سیاسی که تشریفات و جایگاه هر پدیده سیاسی را عمیق درک کرده و عمل می کنیم.

یادداشت: دو مورد به رسیمت شناخته شده٬ یک تعامل با طالبان و دوم جایگاه قلیل سازمان٬ از آنجا که نمی تواند بیدون کشورهای عضو به تنهای قدرت نامشروع کنونی را به رسمیت بشناسد.

محمدآصف فقیری