آرشیف

اشتراک ورزیدن افرادِ یک کشور در پروسۀ سری و عادلانۀ انتخابات بخاطر تعین دولتمدار (رئیس جمهور) شان از وجیبه های انسانی و اجتماعی هر فردِ جامعه بشمار میرود. و هر کس با امیدواری محض بخاطر ترقی و سوق دهی کشورش به ترقی باید تمایل نشان دهد، اغلب اشخاص با انگیزۀ خاص به انکشاف کشور شان و وحدت اقوام کشورِ شان می کوشند که همین انگیزه باعث میشود تا بسوی محل های رای دهی بشتابند، مردم غور نیز از انتخاباتِ دور دوم ریاست جمهوری افغانستان به خوبی استقبال نمودند و حتی بخاطر تامین مراکز انتخاباتی با دهشت افگنان درگیرِ مسلحانه شدند که کلیۀ این فدا کاری داد از تحکیم صلح و امیدواری به افغانستان رو به توسعه میزنند، سهم گیری گستردۀ شهروندان غوری نه تنها در پروسۀ دور دوم انتخابات گسترده بوده است بلکه در کلیه انتخابات چه ریاست جمهوری، چه پارلمانی و چه شورای ولایتی گسترده بوده است. اما از تمایل و حمایت صادقانۀ مردم این سرزمین هیچوقت به دیدۀ نیک نه تقدیر شده است و نه ملاحظۀ اندکی در آن صورت گرفته است. (با هرکه رای دادیم، تا بدست آوردن رای مان از ما خوشنود بودند و بر این فکر اند که می شود همیشه این مردم را به سخن و لطفِ خوش رام کرد و از ایشان رای گرفت)، حتی کوچک ترین خواستۀ مردم که به نامزدانِ دورۀ مبارزات انتخاباتی انتخابات های قبلی، پیشنهاد شده بود، جامۀ تطبیق نپوشیده است. (سرک، بند برق……!)، آخر چرا به انتخابات اشتراک کنیم؟ آیا وعده های عالی جنابان تعارفاتی اند؟ آیا ما از این کشور نیستم؟ چرا سرک های قندهار و چند شهرِ دیگر که با بلندترین کیفیت و هزینه ساخته شده است، بعد از چند روز از طریق انفجار ویران می گردد و دولت خود را در اعمار دوباره اش مصمم میداند؟ چرا وعده های روی برفی میدهید؟ چرا فراموش شده ایم؟ چرا به مشکلات مان گوش شنوا وجود ندارد؟ آیا تحکیم عدالت همین است؟
شاید استدلال دولت وحدتِ ملی هم در عدمِ وجودِ بودجه باشد! قبول می کنیم که افغانستان از خود پولی ندارد که پروژه های پر هزینه را برنامه ریزی و تطبیق نماید (پول شان برای ولایات درجه یک فوق العاده است، اما در اختصاص دهی بودجه، برای ولایات درجه دو و سه معذورند)، در این صورت خواست ما غوری ها از حکومت وحدتِ ملی تعیین و استخدام غوری ها در کابینۀ دولت می باشد که این خواست نه نیاز به بودجه دارد و نه نیاز به برنامه ریزی های قبل از وقت. در این گزینه نیز احتمال میرود که استدلال بیاورند اینکه غور همچو افراد مسلکی و کادری آماده به سطوح بالا را ندارد، به جواب شان میتوان گفت که هرگاه تامل پذیرش شایستگی صرفنظر از سمت و درجۀ ولایتی در نظر گرفته شود، غور پر است از افراد و شخصیت های که به فراموشی سپرده شده اند، برای اینکه از آنها نامی برده نمی شود، دولتی ها از وجودِ آن اشخاص بی خبرند. ما فقط یک موقع آزمایشی میخواهیم و با همان شانسِ امتحانی برای ملت اثبات خواهیم کرد که توانا هستیم. امید که این درد و داد به نحوی به سمعِ دولت داران وحدتِ ملی برسد!

با حرمت
فراز