آرشیف

ائتلاف ها/ حرکت ها و جریان های سیاسی در افغانستان اغلباً نظر به مقتضای وقت ایجاد و تأسیس می گردند. رهبران اینکه خود را فراموش شده، دور از تحولات سیاسی و گفتگو های رهبری می دانستند نا گهان به ترسیم خط، روند، جریان، جنبش، حرکت، حزب، ائتلاف، گردهمائی، نشست، جلسه، کنفرانس، همه پرسی، سازمان، مؤسسه، راه پیمایی، تظاهرات…! می پردازند. 
با همان‌ زاویه دید؛ استاد عطا محمد نور – والی اسبق بلخ و رئیس اجراییه حزب جمعیت اسلامی، ژنرال عبدالرشید دوستم – رهبر حزب جنبش ملی و معاون اول ریاست جمهوری و حاجی محمد محقق – معاون دوم ریاست اجراییه و رهبر حزب وحدت اسلامی اینکه نقش شان را در حکومت‌وحدت ملی کم‌تأثیر بررسی کردند، به فکر ایجاد ائتلاف بنام عدالت افتادند.
ایشان می خواستند تا از طریق همان ائتلاف، کشور های حامی حکومت وحدت ملی را تکان‌دهند و تخریب گرِ پایه های حکومت وحدت ملی باشند ولی نتوانستند سنگِ تهدابِ گذاشته شده را به نتیجه مطلوب برسانند. این ائتلاف بر مقتضای سیاسی ایجاد گردیده بود و از این خاطر خیلی ثابت، مستحکم‌ و دوامدار نخواهد ماند.
این دومین باریست که رهبران ثلاثه از بدو تأسیس این ائتلاف با هم دیگر در ترکیه دیدن به عمل می آورند و نشستِ بی نتیجه شان را بطور نمایشی محض هراس افگنی حاکمیتِ قدرت کشور رسانه ای می کنند تا بذل توجه سیاسیون قرار گیرند و از کاروانِ قدرت مندی بدور، ترک‌شده، محروم و منحرف نمانند. 
نشست ها و ائتلاف های این چنینی موجب فروپاشی نقش ارزنده رهبران فوق دارد. آنها زور نشان می دهند، هراس می افگنند و از آنجا حکومت را تهدید نموده و به رهبران حکومت دشنام می فرستند ولی تا حالا همه پلان و برنامه های ایشان نظر بی عمل مانده است که هیج جنبه عملی با آن دیدگاه ها وجود ندارد. هدف محقق و نور را معامله چوکی و رسیدن به قدرت شکل می دهد که محقق از طرف سفیر امریکا و نور از طریق نمایندگان خاص رئیس جمهور غنی رام می شوند و دوستم هم منتظر پیشنهاد حکومت برای تائید می باشد.
پس، معلوم است که ایجاد این ائتلاف نه به نفع مؤسسین آن و نه به نقص حکومت وحدت ملی تمام می گردد. چون کلیه حرکت های این ائتلاف مقطعی و از روی نیاز سیاسی است که به مجرد بر آورده شدن خواست های شان به این تحول اختتام خواهند بخشید.

با احترام
گل رحمان فراز