آرشیف

به پیشوازسرده محترمه سعیده (عنقا)
به پیشواز اشعارخواهرم سعیده (عنقا) فرزند حضرت مولوی صاحب شراف الدین(اعتصام).
مسرت دارم که(مستوره)و (مهجوره)بی وارث نمانده در کوچه باغهای شعرو ادب (عنقا)جان گامهای متین را بر میدارد.
افتخار به مولوی صاحب (اعتصام)که تمام علوم متداوله را برای (عنقا)جان تدریس و در سرایش شعرمشوق آن بوده.افتخار به مردم غور به خصوص بمن و سایر ادب دوستان که (عنقا)جانرا به چنین موقف شعری با خود داریم .افتخار به تمام زنان ولایت غور که (عنقا)جانرا در کنار خود دارند و ممثل استعداد و توانمندی های شان میباشد.

زعـنـقـاهــر کــــــــه نـامـــــی را شـنـیــــده        ولـــی در چـشـم ســر هـــرگــز نــدیـــــده
کسـی گـوید کـــه از عنقـا اثــــــر نـیـــسـت        کسـی گوید کـــه از عـنـقـا خـبــر نـیســت
کسـی گـوید کـه عنقــا مــــرغ بـخـت اسـت        کسـی گوید کـه رمـز بخـت و تـخـت اسـت
کسـی گـویـد کـــه عنقـا مـرغ پـاک اســت         کسی گوید  نـه او از جنس خـــاک اسـت
کسـی گـویـــد کـــه پروازش بلــند اســــت         نــه انـــدر آب دانـــــه در کـمـنـــد اســــت
کسـی گـویــد کـه عـــالـی هـمـت اســت او        کسـی گــویــد ســراپــا جــرئــت اســت او
کسـی گـویـد کـه بـاشـد شـــاه مــــرغـــان         کســـی گـویـــد کــه باشـد شـــاه شـاهــان
کسی گــوید که نــام است و نشان نیســت         کسی گـوید که چـون او در جهـان نیسـت
ولـی عنقـای مـا زیـن هـــا فـزون اســـت         نمی گنجــد بـوصـف از حـد بـــرون اســت
بـیـــا بـشـنــو بـبـیـــن عـنــقــای مـــــــارا         بـلـنــد پـــرواز بــــــی هـمـتـای مــــــــارا
صـفیـر شعــر او جـــولان گــرفــتـــــــــه          مـقــامـش عـــرشـه کـیــوان گـرفـتــــــــه
کـه صـیـتـش از فـلـک بـر تـر گـــرفـتــه          زمـیـن آسـمـــان در بـــــر گــرفـتـــــــــــه
بـه علــم و مـعـــرفــت معــروف گشتـــه         به مفـتـی شــهـرهّ و مـــوصــوف گشتــــه
بـه شعـر و شاعــری تلمـیـذ بـاب اســـت         بحمـدالله کـــه شعـرش جـمـلـه نــاب اسـت
بـه تسـخـیر معـــانـی پـر گشـــود اســـت         بنـازک هـــای شـعـری در غـنــود اســـت
ز گــوهــــر هــای دانــش نـظـــــم  دارد          بـحمــــد و نــعــت شـــیـریــن بــــــزم دارد
زاشــعـــارش فـــــرستـــــــــاده( بـنـادم)          بمـن افــــزوده  مـنـت را مـــــــــــــــــداوم
عـجـــب اشـــعـار خــــوب و نـغــــز دارد         چــــو خـنـــدان پســتۀ پـــر مـغـــــــز دارد
اگــر ملــک هــری مـحـجـوبــــــــه دارد         چـــو(عنـقــا)غـــور  صـــد مســتوره دارد
بیا(مســـتوره)  بیـــن  دخــت گــــرامــت         گــــرامـی دخـتـری   شـیـرین کـلام مـــــت
بیــا( مهجــوره) بـیـن (عـنـقـا)خــــود را         سـتــــوده  دخـــتـر دانـــــای  خـــــــــود را
بـه(عـنـفا)افــتخـار غــــور بـــاشــــــــد          ز شــعـرش خـانــه هـــا پر نــوربـــــاشـــد
بــود مهــجــوره بـا حیــران دلـبـنــــــــد          ز(حـیــران)بـــرده ارث شــعــر چـون قـنـد
تـرا حـرمـت نهــم چـون مـادر مـــــــن          پــــذیـرا شــو سـلامــم خـــواهــــر مـــــــن
سـلامــم کـن قـبـول(عـنــقا)دانــــــــــــا          تـــرا بـاشــد خــــدا  حافــــظ  بهـــــر جـــــا
تـوئی خواهر(بنادم)از دل جان
بـا سـتشهاد آن معـبودرحمـن
****

نمونه شعر دختر گرانمایه محترم مولوی صاحب شراف الدین از ولسوالی تولک ولایت غور به تخلص (عنقا)
که واقعأ درآسمان شعر و ادب عقاب گونه پر گشوده همچو (مستوره)و(مهجوره)درکوچه باغهای دانش و فرهنگ با گامهای متین و استوار در حرکت است (عنقا)تمام علوم متداوله را همچون علم تفسیر ,حدیث,فقه,صرف,نحو,منطق,اصول وغیره را نزد پدر عزیز وغمخوار آزادمنش و علم دوست خود تحصیل نموده است.

نمونه شعر محترمه (عنقا):

سـاقیـا خالـی مـده در دسـت مـن پیـمـانـه را          ورنـه بــر هـم میـزنــم هنـگامـه میـخـانـه را
قدسیـان دلـرا خـریـدار انـد از بهـر وصـال          ورنه با یک جـو نمی خـواهنـدایـن ویرانه را
سـوز آهـم گرشبـی از سینه ام بیـرون شـود           درشرارش غرق بیـنـی شمع وهم پروانـه را
لاله های سـرخ روزی خـاک راآتـش زننــد           خـونـدم از تـاریـخ ایـن افسـانـه مــردانـه را
اخگـر سـوزنـده ام در زیـر خاکستـر نهــان           با دمـت من زنده گردم سوزم این کاشانه را
ای نشا نت بی نشـان ای عاشقانت بی شمـار          آشنا را دوسـت داری چون کنـی بیگـانـه را
ای خوشا روزی ایازان را بشاهی بر کـننـد           کیست تا شاهان برد این حرف بی باکانه را
رمز هستی را چون من هرگز نمیداند کسی           حیـف کـس نشـنـیـد پیـغــام دل دیــوانـــه را
من غمترا همچو(عنقا)کردم اندر دل نهان
تا که نـامحـرم نـدانـد راز ایـن افسـانـه را
***