آرشیف

امروز افغانستان توسط بچه های خوش سیما و خالی ایاغِ اداره میشود که همه تخت و بخت را از پدران شان به ارث برده اند، این سیستم با عدالت و انتخابات و اصل رقابت آزاد و شایسته سالاری قطعا در تضاد و با قانون اساسی در جنگ است. در احادیثِ از پیامبر اسلام و اندرزنامه های بزرگانِ چون مولانا و سعدی و حافظ میخواندیم که روا داری  و عدالت سلطان و ارادت رعیت و یا به اصطلاح امروزی عدالت اجتماعی و همبستگی و حمایت شهروندان با عث شکوه و پیشرفت ملتهاست. و در کشورهائیکه مردم به مرض نفاق و دو دستگی گرفتار اند تنها ستونهای عدالت میتواند خانه همزیستی مسالمت آمیز را استوار نگهدارد در غیر آن فقر و تنگدستی و نفاق و شقاق منحیث عذاب الهی از زندگی مردم جدا نخواهد شد.
افغانستان کشور اسلامی است. مردمش بخصوص کلانها هم ادعای اسلامیت دارند کدام یکی ازین بزرگان میخواهد مرض جنگ و اختلاف و یا فقر مردم کاهش پیدا کند؟ پیغمبر (ص) فرموده که شما در صورتی مسلمان کامل هستید که روا دار باشید یعنی اگر رنج و دردی را به فرزندان و خویشان خود روا دار نیستی به دیگران هم روا دار نباش. و یا اینکه در رهبری و بزرگی عدالت شرط است؟ من درین نوشته به چند واقعیت اشاره میکنم که تحلیل تحلیلگران و کارشناسان بخاطر نجات افغانستان در شرائط فعلی کاملا بیهوده است که گویا پاکستان چه میکند و امریکا باید چه بکند وایران و سعودی و قطر و روس را به قضیه شامل میسازند و یا اینکه ارکان مصیبت های افغانستان را از بیرون  مرزهای افغانستان حساب میکنند؟
رئیس جمهوری انتخابی و بدنه نظام ارثی: رئیس جمهور انتخاب شد، انتخابات را که شما دیدید؟ اما هفتاد فیصد ادارات کلیدی دولت بطوری ارثی به فرزندان رهبران احزاب و اقوام هدیه شده است. رهبرانِ که رنج و مصیبت افغانستان نتیجه و حاصل اختلاف و بی تدبیری  چندین دهه رهبری خونین شان بود. رهبرانِ که در ایمانداری ریاکار، درعدالت گستری فقیر، در مدیریت ضعیف و در همپذیری هیچ بودند. با جنگ و اختلاف  تعداد شان بزرگترین جنایت کاران را به اشغال و تجاوز افغانستان فراخواندند و حتی رئیس جمهورهای خودرا توسط بیگانه ها تیر باران کردند وعدۀ هم با این اختلاف و خود کامگی  آبروی اسلام و جهاد را به زمین زدند و افغاانستان را ویران ساختند. حالا  دولت افغانستان  طور ارثی به فرزندان همان رهبران سپرده شده. مگر این عدالت است؟ مگر میشود گناه این بی عدالتی  ها را بردوش پاکستان و ایران، امریکا و یا روس انداخت؟
 غربال امتحان: مگر دولت فرصت داده است تا فرزندان با استعداد این سر زمین با پسر ان نشئه و خماری رهبران گذشته و حال  یکجا امتحان بدهند و رقابت کنند؟ مانند صلاح الدین خان و ادیب فهیم پسر مرحوم مارشال فهیم  و یا پسر احمد ضیاء مسعود در شورای امنیت و پسران خلیلی و انوری و امثالهم در وزارت داخله، یا متین بیک پسر عبدالمطلب بیک و یا پسران و خویشان اکثر وکلای کشور که در پست های کلیدی دولت کار میکنند؟ حالا نوبت رسیده به حبیب الرحمن حکمتیار و باتور دوستم. از رهبران حکومت مؤقت می پرسم شما که معاهده امضا میکنید که مردم از کشور فرار نکنند و به کشور بازگردند آیا توان تامین عدالت را هم دارید؟ و به مردم وعده کرده میتوانید که بچه های رهبران پولدار یکجا با فقرای بی واسطه به امتحان بنشینند؟ مردم از بی عدالتی فرار میکنند. مردم از ظلم و خود کامگی رهبران حکومت شان فرار میکنند و جنگ هم نتیجه همین بیعدالتی است. من هم میخواهم شمشیر تیزم بر فرق بیعدالتی و مجریان آن فرورود. این خارجی ها نیست که مصیبت آورده اند این بیعدالتی و ظلم و جهالت رهبران افغانستان است که هم جنگ و کشتار را شدت بخشیده وهم خارجی هارا مهمان و تما شاه چی ساخته اند. حالا اداره افغانستان بدست فرزندان نشئه و خماری است که بما جنگ و کشتار و ویرانی را به ارث گذاشتند و شما از فرزندان شان چه انتظاری دارید؟ تعقیب راه پدر یا؟
 
با عرض حرمت
عبدالملک اوشانی
المیره، هلند
24-10-2016