آرشیف

در سرزمین من (افغانستان) هر روز بنام دین فاجعه می آفرینند، در مکاتب قلب های را که سرشار از آرزوهای شیرین است هدف میگیرند، در شاهراه ها مسافرین بی گناه را به جرم انسان بودن می کشند و جان دادن شانرا به نظاره می نشینند، در جاده ها با اسید چشمان افراد را نشانه میگیرند که جز خدا یاور دیگر ی ندارند، سرزمین من جایی است که در آن آزادی جرم است، طبیعی ترین عواطف بشری جرم است و حتی نفس کشیدن جرم است. در سرزمین من ارزان ترین کالا انسان و جانش است، در سرزمین من هر لحظه تلویزیون خبر عاجل نشر میکند و هر بار پس از هر انفجاری که دهها تن از هم وطنان مظلوم ما را شهید و یا با معلولیت دایمی دست به گریبان میسازد طالبان و یا هم حزب اسلامی حکمتیار مسولیت آن انفجار و انتحار را به عهده میگیرند.
آیا این کوردلان ی خدا بی خبر نمیدانند که وقتی یک انسان بی گناهی کشته می شود، حق حیات و زندگی از او گرفته می شود و او از بزرگ ترین حقی که دارد، محروم می گردد و اطرافیان او خصوصاً همسر و فرزندان و پدر و مادر و خواهر و برادر را در شوک روحی روانی سهمگین قرار می دهد و شیرازه زندگی خانوادگی او را از هم می گسلد؟
اگر اینها واقعا بخدا و رسول و کلام الهی ایمان دارند آیا قرآن شریف قتل یك انسان بی گناه را معادل قتل همه مردم ندانسته؟
و در این میان گویی سران حکومت تنها تماشا چی اند،  رییس جمهور و کابینه اش برای خویش بخش عظیمی از فضا و مکان را با شیشه هایی ضخیم پوشانده و با کانتینر های فلزی دیوار کرده اند، از آن سوی شیشه مینگرند و این انفجارها و انتحار ها را از جنس انفجار ها و انتحار هایی می دانند که در فلم ها اتفاق می افتد و در آن سوی دیوار ها کانفرانس مطبوعاتی دایر میکنند و از آن سوی دیوار ها حملات را تقبیح میکنند.

با احترام اوشانی