شنیدن این خبر آه از نهادم کشید و سیلاب اشک را بر چشمانم جاری ساخت. 
شهریار یعنی یک جوان متعهد و رزمنده در راه نجات مردم، که تا پای جان درین راه ایستاده بود و از مرگ هم هراسی نداشت، و شفقت بی انتهایش به مردم ، میتوانست اورا وادار به هر نوع ایثارگری کند. 
آنچه که من در دل و دماغم احساس میکنم ازحیطۀ تحریر برون است و جز خود نمیدانم با چه دردی رو به رو ام ! 
هرچه بگویم و هرچه بنویسم کافی نیست ! فقط میگویم راهش زنده و روحش شاد باد! و مردم اورا هرگز از یاد نخواهند برد. 
شهریار این رزمندۀ و فریادگرهمیشه در راه حق، که سرنوشتش را با مبارزات راه رهایی خلق دربند و مردم مظلوم و دیگر ستمدیدگان میهنش تلفیق و درین راه آمادۀ نثار آخرین قطرۀ خون و گذشتن از جان بود، در خانه اش واقع در قریۀ شنیه ولسوالی دولتیار ، با تیم سازماندهی شده پولیس ترور و جام شهادت نوشید. 

شهادت نا بهنگام شهریار و خانواده اش دردناکترین تراژیدی و یکی از باشکوه ترین نمونۀ پیکار مقدس در راه حق و عدالت است، که شهریار با قرار گرفتن در مسیر مبارزه با جهل و اسارت از روز نخست زندگی خود، آنرا پذیرفته بود. 
مگر زندگی را تا این حد کوتاه و مملو از نامرادی ها نمیتوانست تصور کند، که نخل آرزوهایش در نخستین روزگار شگوفایی خود، این چنین بی رحمانه بر زمین افتد، و بازهم شهدایی بر صف راه افزوده شوند! 
دردا و دریغا که چنین شد و آن نخل نورستۀ عرصۀ مبارزه و پیکار بر صف شهدای راه حق پیوست و جای خود را در میان رهروان این راه بزرگ برای همیش خالی گذاشت . 
مرگ را هرگز نمیتوان چاره کرد ولی عاملان این چنین مرگ ها را باید با هر وسیلۀ که ممکن باشد، از میان برداشت و مجال جولان های اهریمنی ایشان را بر عرصه های پاک زندگی باشندگان این سرزمین برای همیش نابود ساخت. 
تا باشد که بیعدالتی و نابرابری برای همیش ازاین سرزمین نابود شود و شهریار های دیگر با چنین نامرادی ها، قربانی آرزوهای شوم دشمنان مردم و میهن ما نشوند.

انّا لله وانّا الیه راجعون