آرشیف

 
 
مقاله رساله گونه «مبارزه سیاسی؛ دانش سیاسی و تشکیلات سیاسی؟!» که اهدا به رستاخیز بزرگ مدنی و مردمی افغانستان (جنبش عدالت) گردیده بود که اکنون «رستاخیز تغییر» نامیده میشود؛ با موج بی پیشینه استقبال جوانان آگاه و بیدار هموطن و آگاهان بلند اندیش روبرو گردید. منجمله یک پیام ایمیلی از جناب پروفیسور علوم  دکتور سید احمد جهش را منحیث نمونه مثال خدمت عزیزان پیشکش میدارم:
************
6.6.2017
با سلام واحترمات
مقاله ای اخیرشما را خواندم .
خیلی عالی ، بجای و بوقت نوشته شده مخصوصن برای جوانان و کسانیکه از مسئله چپ ، جنبش عدالت خواهانه و جامعه عادلانه برداشت و تصور وسیع  ندارند و به مجرد شنیدن کلمه چپ فکرشان به مارکسیزم کشانده میشود، خیلی آموزنده میباشد.
بشریت بعد ازایجاد جامعه اولیه همواره درتلاش اعمار یک جامعه عادلانه است که متاسفانه تاحال موفق نگردیده وحتی انقلاب کبیرفرانسه که با شعار آزادی، برابری، و برادری ، شکست فئودالیزم را جشن گرفته سرآغاز اعمار جامعه بورژوازی ، کپیتالستی  وامپریالستی امروزی بشمار میرود نتوانست عدالت را برقرارنماید. تلاش ادامه دارد بلاخره بشریت روزی جامعه عادلانه خود را خواهد ساخت.
امید است دراین موقع حساس تاریخی همه نیروهای تشنه به صلح با الهام ازمقاله شما با اتحاد وهمبستگی جنبش عدالت خواهی مردم افغانستان را به پیروز برسانند.
شاد و پیروز باشید
سیداحمد
*********
فرهنگ (و خرده فرهنگ های) مسلط (مسلط؛ نه صرفاً حکومتی!)؛ چه در افغانستان و چه در هند و ایران و عربستان و چین و کامبوج و اروپا و امریکا و کانادا …؛ روان توده های مردم را میسازد.
البته چیز هایی در این فرهنگ ها و خرده فرهنگ ها کمتر روانی اند ولی چیز هایی به اندازه ای روانی (و در افراد و توده ها؛ روانی شده) استند؛ که مانند ضرب المثل «گوشت وناخن» از تن و پیکر مادی ی آنها جدایی ناپذیر مینمایند.
در چنین موارد حتی پرسش و بروز دادن شک و تردید(چه رسد به رد و تقبیح)؛ حکم "جان گرفتن" از کس را دارد وبه همان پیمانه غرایز "جان نگه کردن" و "تنازع برای بقا" در او را بر می انگیزد.
به طور کلی؛ روان افراد و جامعه های قومی – قبیلوی در افغانستان «قرن سیزدهمی!» دو بخش به هم مرتبط اینچنانی دارد: 
 

ادامه مطلب در اینجا