آرشیف

تا شود زلف سخن در حجله چون مشک عبیر
خط رنگین می کشد از ناف آهوی تتار

دختر رز در بغل دارد ز بزم جام جم
می کند صیقل گهر زین میهن از گرد و غبار

گر بپیچد در هوا آهنگ داوود خرد
آید از کاخ فلک پژواک قلب داغدار

آفتاب است در سپهر نشر مضمون بلند
سنگ خارا را کند چون موم در کف بی قرار

یا چو قندیلی که آویزی به گوش نُه فلک
روز روشن میشود از آستین شام تار

سوز سازش آب حیوان می چکد در کام دل
چشم دل را می برد با حرف دل پیش نگار

می کشد نقش اناالحق را چو منصور خرد
می برد تا بام چرخ فضل دیهیم وقار

چون صدف از آب نیسان پرورد طفل گهر 
وز (بهار) است هر سخن در گوش دلبر گوشوار

ناخدای سکته دو را مانع است در موج یَم
تا بگیرد زورقش در دامن ساحل قرار

با نوای بلبلان خوانند ساز همـــــــــــــــــدلی
تا گریزد غصه‌هـــــــــــا از قلبهای داغــــــدار

نام نیکویش سرور خسته گان سازد فزون
از طــــــراوت تازه گی ارد در کنج و کنار

برگ برگ صفحه ای اوراق هــر برگ ترش
برگ برگش در نظر آید چــــــــــو در شهوار

شاعــــــــران خوشنوا و نکته سنجان سخن
می سرایند شعر تر هر یک با شان و وقار

در نوای مطربان نام نیکویش جلــــــوه گر
وجد می آرد به محفل با نوای چنگ و تار

کشتی ی آمال مــــــردم با نوید این (بهار)
از خطر از مـــــــوج دریا بی خطر آید کنار