آرشیف

عظمت ودرخشیش پارینه – غور وغوریها  چنان در وجود وتارک – تاریخ منطقه وزمان جاری و مشهود است که حتی  کوران روزگار نیز با نام  وهنر – مجد وشکوه  غور وغوریها اشنا واحساس قرابت می نمایند. اما سوال اینجا است که گناه غور وجرم غوریها چیست که در قرن بیست ویک ودر زمانیکه تعداد زیاد از ولایات با گزینش انحصار گران به شکل وشمایل امروزی اباد و باز سازی شده است . در زمانیکه حکومت ما نزیدیک به بیست میلیارد دالر از مسا عدات مردم صلح دوست جهان را به نام باز سازی افغانستان در جیب زده اند – اما غور از داشتن نان ودوا ولباس وسر پناه مناسب ودر زمینه های عمرانی وباز سازی  از داشتن حتی یک  متر سرک پخته و داشتن برق وشفا خانه مجهز و دانشگاه  ومیدان هوای محروم است. گزشته از همه ایا مردمان با عقل و با وجدان با سر مایه های تمدنی وافتخارات تاریخی شان اینگونه عمل می نمایند؟ غور در یک کلام ویران است-  ویرانتر از انچه تصور می گردد. غوریها فقیر است و نادار تر از نچه فکر می گردد. وبا تأسف این فقر وتنک دستی سا لها است که نه از جانب خدا وطبیعت بلکه از طرف دولت و حکومتهای افغانستان با عمد وجبر بر غور وغوریها -بامیان وبامیانیها – بادغیس وباد غیسها .. تحمیل می گردد. لذا  ما حق داریم بپرسیم چرا غور ما هما نند جلال اباد اباد و معمور نیست؟ ارک نیشنان  می خواهند  گناه وتقصیر خود و نتیجه  اعمال غیر متوازن وغیر عا دلانه شان را به عهده کی ب گزارند وجواب گوی این نا برابریها کیست؟ ما حق داریم بخواهیم که غور حد اقل به سویه ای قند هار وجلال اباد ساخته شود .اگر نه دولت وحکومت  ضمن اغاز بر نامه های جدی در زمینه ها ی باز سازی  ولا یات محروم  ومستحق کشور تقصیر نا برابریها  وکو تا هی شان را در عدم تطبیق قانون باز سازی متوازن و عادلانه  -به عهده گرفته  و از مردمان غور ودیگر ولایات به محرومیت نگهداشته شده رسما معذرت بخواهند واین حد اقل احقاق حقوق پایمال شده مردم افغانستان است.