آرشیف

نیم شب آواره وبی حس وحـــــــال
برســــــرم سودای جانان زد چوبال
 
هرسه مان آغازکردیم درخیــــــال
چون بیــــــــادآوردیم ایام وصـــــال
 
ازجدایی یک دوســالی می گذشت
یک دوسال آن عمــررفته برنگشت
 
دل بیــــــــــــادآورداول بــــــاررا
خـــــــــاطــــــــــرات اولین دیداررا
 
آن غــــــــــزالی بازی اســـراررا
آن دوچشـــــــــــــم مست آهوساررا
 
همچورازمبـــــــهم وسـربسته بود
چون من ازتکرار،اوهـــم خسته بود
 
آمدوهم آشـــــــــــــیان شــدبامن او
نا توان بودم توان شــــــــد با من او
 
دامنش بودخوابگاه خســــــــــتگی
این چنین آغازشــــــد دلبســـــــتگی
 
وای ازان شب زنده داری تا سـحر
وای ازان عمری که با اوشد به سر
 
مست اوبودم زدنیــــــــا بی خــــبر
دمبدم این دوســــــــــتی شـــد بیشتر
 
آمدودرخـــــلوتم دمســــــــــــازشد
گفتـــــــــــگوهابین مــــا آغــــازشد
 
گفتمش دردوســــــتی برجاست دل
گرکشـــــایی چشــــم دل بینـاست دل
 
گرتوخودافسون شوی دریاسـت دل
بی توشــــب تاریک وبی آواست دل
 
دل زدوســــــتی رخت حیران شده
درپی توسخت ســـــــــرگردان شده
 
گفت دردوســـــــــتی وفادارم بدان
من ترابس دوست میــــــــدارم بدان
 
شوق وصلت رابه ســــردارم بدان
چون تویی مخمور،خمــــــــارم بدان
 
با توشـــــــادی می شودغمهای من
با توزیبا می شودفــــــــــــردای من
 
گفتمش عشقت بجان افــــزون شده
دل زجـــــــــادوی رخت مفتون شده
 
جزتوهــــریادی به دل مدفون شده
عـــــــــالم اززیبایی ات مجنون شده
 
جزتودیگربرســــــــــرم سـودانبود
بهرهـــــــرکس کاندرین دل جا نبود
 
دیده جـــــــــزبرروی اوبیـــنا نبود
چـــون گلم هیچ نوگلی زیبــــــا نبود
 
حسن وخلقش شـــــــــعله آفـاق بود
درنجابت درنیــــــــــکویی طاق بود
 
روزگـــــــاراماوفــــــابا مـا نداشت
طاقت خوشــــــــــبختی مارا نداشت
 
پیش پای دوستیمان ســنگی گذاشت
بی گمـــــان ازمـرگ ما پروانداشت
 
دوســـــــتی آخرچوهجران بود بس
حسرت ورنج فـــــــــراوان بود بس
 
دوست ماراازجـــــــــدایی غم نبود
درغمــش مجنون عـــــاشق کم نبود
 
برسرپیمان خودمحــــــــــــکم نبود
ســـــــــــهم من آنجا به جزماتم نبود
 
برمن دیوانه پیــــــــمان ساده بست
ســاده ترزان عهدوپیمان را شکست
 
بی خبرپیــمان دوستی را شکست
این خبرهم ناگهان پشتم شکست
 
آن کبـــوترعـــاقبت ازبندرست
رفت با دلداردگرعهــــــــدبست
 
باکـه گویم آنکه همخون من است
خصم جان وتشنه خون من است
 
بخت بدجــزبنــــــــداووصلت نشد
این گــــدامشمول آن رحمت نشد
 
دوسـتان راخوشـدلی تقدیرنیست
باچنــــــــین تقــدیربدتدبیرنیست
 
ازغمــــش با دودودم همـدم شـدم
باده نوشش من به دردوغـم شدم
 
مست ومخموروخراب ازغـم شدم
ذره ذره آب گشــــــتم کم شـــدم
 
آخـــرآتــــــش زددل دیوانـــه را
سوخت این پرهـــا پر پروانه را
 
دوست من!ازمن گذشتی ،خوب گذشت!
آیادانســتی ؟به من آشوب گذشت
 
بعـــدازین حتــــــا تواسـمم را نبر
خــــاطراتم را بیرون کن توزسر
 
دیروزازکــــف رفت فــردارانگر
بهرفــــــــــردایت بکن فکردیگر
 
آخریکبـــــــاره زمن بشــــــنوتوپند
برمن وبرروزگــــــــارم دل مبند
 
دوســــــــتی را دیرفهـــمیدی چی سود
دوسـتی دیرینه بگسست تاروپود
 
گـــــــــرچه آب رفــــــته بازآیدبه رود
ماهیی بیچــــــاره آنگاه مرده بود
 
بعدازین درآشــــــــــیانت هرکس است
باش با اویـــادتومــــارا بس است
 
گل پری  (همت ، احمدی)
محصل دارالمعلمین عالی غور

خوانندگان محترم سایت وزین جام غور! نخستین گام های است که می خواهم چیزی بنویسم وبسرایم، آرزومندم که با نظریات نیک خویش مارا رهنمای وهمکاری نمایید، زیراتصمیم دارم بعدازنظریات شما اگرلازم بود به همین گونه ی شعر، مجموعه داستانی رازیرنام ( نوای نیلگون دوست ) به رشته تحریردربیاورم؛ لذا منتظرنظریات ورهنمودهای شما بزرگان هستم .