آرشیف

بسم الله الرحمن الرحیم
 
 ازولايت غورولسوالي تولك، قريه خواجه ها تحت تولك باشنده فعلي درولسوالي اوبه سال تول(365 ).
اكنون قطعه شعري راكه اول باربه صورت داستان بوده، كه ازخيالات خودم نيز ميباشد به نظم درآوردم، ميخواهم مورد مطالعه شما دوستان قراردهم، اين اولين قطعه شعري است كه درسال 1388 ترتيب نموده ام، كه درين داستان فقط خيالي بوده كه درمورد كوه ودشت چمن وبيشه زارمطرح شده

بيا  تا  سخنها  برانيم  وبــس
كه تاياد گــاري بماند  زكــس
 
يكي داســـــــــــتان بياد   آورم
دل غم گســـــــــاربه شاد  آورم
 
بگويم سخنها بســي بيش وكم
دل  دارم  افزوده  اندوه  زغم
 
خدا يا   منه  بنده   را دستگيــر
كه بنده  بود بي  توپس   ناگزير
 
خدايا  توئــي  بنده را  داد  رس
تواين بنده راهستي فراياد رس
 
شبي بوده ام  من به غم اندرون
كسي رانديدم ز خودغم فزون
 
به يادم همه   دشـــت وكوه آمدي
چمن هاي خوش عطروبوي آمدي
 
ازينســـوهوايم   به  آن سـوبود
به ديداري زان سبزه و كوه بود
 
به خواب اندرم دروثاق سيــــاه
نه خواب آمدي بادو ديده نگــاه
 
تا  آندم   سپيده   پديدار شـــــد
كه گيتــي درآندم فروزان شـــد
 
به جستم من آندم مثـــــال پلنگ
بسان پلنگان وحشـــي به جنگ
 
پويه  پويه رفتم منـي دل فگار
كه ناگه پديدار شد جوي وبار
 
جوي آب  ديدم كنـارش چومل
درختان زيباي پرشــــاخ گل
 
به  نذيك  آن همچو درياي  نيـل
غريوي برآوردي  مانند  پيــل
 
به موج اندران موج در پهن دشت
خروشيده ميرفت وبسيارمشت
 
چو غلطان  وخيزان  برتافتـي
نه سربودپديدارنه بريافتــــي
 
به  گوشم  رسيـده  چوآواز او
مهيبــي  خر اشنده و ناز او
 
يكـــي ژرف ديدم چوبحرعميق
توگوي  كه مملوزدروعقيق
 
بســـي پرسماك  ونهنگ  زدژم
نگاهم درآندم  بشد تيره بژم
 
چوديدم من اين راهمين دركنار
روانم بشدنا  گهـــان زارزار
 
ازآنسو بديدم  يكي كو  هســــار
سراندر  ثريا   همين   دركنـــار
 
به با لاي آن كوه   ديدم زد ور
يكی كبك خوش خوان پورسازشور
 
به گرد  اندرش  بيشه   بيكران
توگوي  نديده   كس اندر جهـــان
 
زيك سوچي  گرداب پراز سمكّ
غم گشت بادل كه زان  ديدمك
 
چو آشفته  گشتم بدين رود  بار
بدين  دشتها   وبدين لاله   زار
 
در ختان  پرشاخ  گل  داشتــــي
چمن زارپرياس ومل داشتــــي
 
‍‌‍‌‌(بدين خرمــــي وبدين تازه گي)
نه جن ديده باشدنه هم آدمــــي
 
چودل بسته  گشتم بدين لاله زار
بدين كوهسار  وبدين آبشـــــار
 
ازآنســو گرايده  دل  رابه  تار
همان بيشه  جنگجو  كـــارزار
 
چورفتم من آندم به آن كوهسار
بديدم چي يك  دشت  پركارزار
 
غم گشت آندم مني دل  فگــار
بديداري زين  بيشه وسبزه زار
 
بســــي بودشيران پرخاشجوي
پلنگان وحشـــي بي باك وروي
 
كشيدندبا هم  صفـــــي كار زار
پلنگان وشيـران درين مرغزار
 
هياهو بر آمد  ازين   كروناي
توگوي نمانده يكي زين به جاي
 
يكي نره شيري هژبري دليـــــر
زبانه   كشيده  به مانند   تيــــر
 
سوي اين پلنگان بي باك وروي
 ّبتا فت ورســا نيد زين درگروي
 
يكـــايك بجستند ازجاي خويش
توان  نداشتند  در رزم   پيــش
 
كنـــــاره گرفتند  هريك  گروه
گريزان وخيزان به آن سوي كوه
 
چوديدم اين را همين  دركنـــــارّ
راونم بشد  ناگهــــان  زارو زار
 
يكـــــي  خوف  دردل  پد يدارشد
ســــراسيمه گشتم چوپيكـــان شد
 
اگر حمله  آرد  به من دل  فگـار
چه چاره كنم درصفــــي كار زار
 
چنين اسـت رسم ســـراي فريب
يكـــي  درفرازويكــي  درنشيب
 
توماهرچر اجنگ  وپيچــان شدي
گرافـــتار  زين نره  شيران شدي
 
تواني  نداري بدين  رزمگــــاه
برو پس  پريشان مانی زجــــاه
 
زمان   برآمد  درين  مرغزار
هيا هوي  ديگر برآمد  دمـــار
 
همين نره شـــيري  هژبردليـــر
گريزان  ميرفت  مانند   تيـــر
 
چوحيــــران ماندم بدان جايگـــاه
پريشان وحيران ماندم به جـــاه
 
چو لخطـــي برآمددرين روزگـــار
بر آمد  يكـــــي اژدهاي دمـــا ر
 
بدو بنگريدم منــــي دل فگــــــار
به  انده  ماندم به  دل زار   زار
 
به دره به  پيچيدو نراژدهـــــا  ه 
درختان نمانده  يكي زين به جاه
 
به قــدو بلند به گــردن  قــــــوي
به برو زيالــش  نديدم  تهـــــــي
 
زبانش چوآ تش برافرا ختــــــي 
يكايك زجايش  براندا  ختـــــــي
 
يكي  نعره  آورد بركــو هســــــار
توگفتــــي نمانده  يكــي دركنـــار
 
بدان  بنگر  يدم  برآن كوهســـار
گريزان بجستم به دل غم گســــار
 
فغـــــــان برآمد  درين كرو ناي
يكــا يك بجســتندازجاي به جاــي
 
زدورش بديدم  يكــي كــوره  راه
پويه پويه  رفتم   بدان جايگــــاه
 
بگرداندرش راهي  پيــچــان بود
بســـان تاربســته  چوني زاربود
 
ازين سوكه دستم به لرزان بود
پريشــان  وقلبم   به گريـان بود
 
چولخطـــي برآ مد درين راه دور
پديدار  شدنا گهــــان غـــار تــور
 
غم گشـــت  آندم  بسـي ناگوار
بدين غــارتاريك  اندر كنـــــار
 
به  دل گفتم  اكنــون چراتافتـــــي
به غم  به  اندوه  به پرداختـــــي
 
نه راهي گريزاسـت درين مرغزار
پريشـــان ماني بدين جاه به زار
 
اگر تيزدســـــتي برآري  به  كــار
رهاي بي يابي درين كـــار وزار
 
چوآمددر ين روزگــــــاري داراز
همان غـــارومن بودم اندربه راز
 
ند يد م درين جايگاه  هيچ كس
فرود آمد جايگـــاه  باز پــــس
 
چوبر گشته ام من د رين رزمگاه
شتـــابان  برگشتم ازجايگـــــاه
 
دوچشــم بازكردم مني دل فگار
نديدم ديگروزين همين دركنـار
 
نه آن رودبـا رو نه آن  آبشـــار
كه ديدم به دامان آن كوهســار
 
نه آن بيــــــشه جنگجوكــارزار
خيـــالي بديدم همين دركنــــار
 
چنين است بازي كنـان دربدن
كه آن ببـــني همــــان دربدن
 
يكي يا دگـاري بوددرجهــــان
بسا ســــالها باشد  اندر زبان
 
تو(ماهر)بس است رزم وبازي كني
همان جنگجو سرفرازي كني