آرشیف

چه دلپذیر است که خانواده ها، اقوام، دوستان و همسایگان در فضای مملو از محبت، احساس و عاطفه همدیگر را به آغوش می کشند و به هم شادی و خوشی تقدیم می نمایند. از این چه زیبا تر که بر گرد سفرۀ شیرینی و آجیل باب عید با دلهای مهربان و خالی از هرنوع کینه و ستیز می نشینند و خنده و اختلاط می کنند.
غنچۀ لبان کودکان و نوجوانان با وزش نیسم لطف و مهربانی بزرگسالان می شکفد و زندگی را در کام همگان عسل بار و دوستداشتنی می سازد. بیایید برای قلب کودک میهن نغمۀ صلح، صفا و شادی بسراییم و خشونت و ستیزه جویی را برای همیشه فراموش کنیم. مردم وطن دیگر تاب و تحمل جنگ و خشونت را ندارند؛ همه با هم با ترنم دلها بگوش مردم جهان برسانید؛ برای خدا و انسانیت در مقابل جنگ و کشتار بپاخیزید. به این شعر هم نظری بیفکنید.

هلال عید
 

دانه های نور،
در کویر بی پایان شب،
ناپدید می شوند-
و از گرمایش مهر،
دم بدم می کاهد.
گرگان وحشی،
از هر سو،
بجان گوسفندان،
کمین کرده اند.
نه چوپانی است-
و نه هم رمه داری؛
سگان دیوانه را،
باز کردند-
و گردن سنگها را،
بستند.
آه !!
ای هلال عید،
قدمت مبارک باد.
شاید !؟
کسی،
در میان کودکان،
نقل و شیرینی پخش کند-
و بر روی خون و خاکستر جنگ،
شکوفه های سپید،
بپاشاند.
نه نه !!
هنوز از آنسوی مرزها،
واسکتداران انتحاری،
می آیند-
و بمهای کنارجاده،
خون می طلبند.
کجایید !!
ای کبوتران صلح و آزادی؛
ستیز خونچکان کرگسان،
وطن را ویران،
خواهد کرد.