آرشیف

تا نـوبهـار میهــن مـا را خــزان گـرفت
بلبل ز روی شاخـه پریـد و فغان گرفت
آتـــش میـــان مــزرعــۀ زنــدگـی فتــاد
حاصل بسوخت شعلۀ آن درجهان گرفت
بس خـانه هــا ز آتش بیــداد شـد خراب
بس زندگی که دشمن ما بی امان گرفت
وز ســـوز سینـۀ پــدر و کــودک یتیــم
آه وفغـــان و ولــولـه بر آسمـان گرفت
تا آشنــای مــا دل مهـر و وفــا شکست
بیچــاره دوســت دامــن بیگانگان گرفت
چــوپان خستــه تـاز پی گــــله شــد چرا
گـرگی به حیله آمد و چوب شبان گرفت