آرشیف

صـــدای باد باران شو، خروش سیل طغیان شو
تو نور ماه تابان شو، به هر دردی تودرمان شو
 
 
نتــرس ازراه پیـــمودن، میان موج خــون بودن
که آیـــد لحظــه مردن، بیا ســـالار مـــــردان شو
 
 
جــــواب هر معمـــایی، بود در دســت دانــــایی
تو بــاید ســـعی بنمایــی، گدای عـــلم عرفان شو
 
 
گذر از هر مـــوانع کن، غـــرور خویش تابع کن
به عــــقل فـــکر راجع کن، مطیع راه قـــرآن شو
 
 
مـــروت پیشه خود دار قنـــاعـت را به سر بسپار
بشـــو از زشت بد بیـــزار، عصای مستمندان شو
 
 
تـوجه کن به رفـتـــارت، ویــــا هرنــــوع گفتارت
تو با آن فـکر سرشارت، نبوغ عصرو دوران شو
 
 
به هر شهری و هر بازار،قبــای عشق در بر دار
بـــجوی از مردم بیــــدار، و شـــاه پاکـــبازان شو
 
 
وگر مظلـــوم و مسکـــینی، شود تحقیـــــر بدبینی
به روی ظـالم و سرکش، شتـــاب و تیغ عریان شو
 
 
بیـــا با هـــم دعا گویـــیم ، نـــــوای (لا الا) گوییــم
به عـــرش کبریا گویـــیم، ضـــیاء و نور ایمان شو
 
 
گرفــJــتم دامن پـــــاکت، شوم قربـــان درگـــــاهت
(عزیــزی)چشــم در راهت، توان و قدرت جـــان شو