آرشیف

گشوده شد،
دوبال سیمرغ خیال،
با شادی،
از فراز قلۀ بابا و هندوکش؛
تا!؟
رهایی بخشد،
شاه پریان را،
از
هفت پردۀ کوه قافِ-
دلهره ها،
به سلامت.
آه!
چه لذت بخش است،
پر زدن،
با
تمنای دل،
امیدِ همیشه سبز حیات،
در بی انتها سپهر وحدت.
دیگر!
ترس و دلهره ای
نیست،
از
طلسم پارینه؛
شکست،
 شیشۀ عمر دیوهای-
سیاه و سپید.
آری!؟
در فضای حقیقی
عشق و محبت،
نیست جایی،
برای،
شک و تردید.
نوید سبز رضا،
کام عشاق،
را
شیرین خواهد کرد،
با
شهد وصل،
جاودانه
و
ابدی؛
این بار،
نه تصوری؛
حقیقی
و
عملی.