آرشیف

 کلامت را به دار آویخته‌ نامردی

دهانت را به آبِ گُل،

گلویت را به بوی عود،

برای رُقعه‌ای از عکس جمعی،

بس منزه کرده‌اند مردم

روانت را به دار آویخته‌اند جمعی

به صرفِ حاصلِ نخلی

برایت اشکِ جبری ریخته‌اند سرخوش

تو جسمت را به رخت آویخته‌ای

و رخت هایت را به بندِ خانه‌ی مردم

از این خانه به جز درب و چراغ و پنجره

نیافتی هیچ دائم‌ساکنی با خود

چه در بند و چه بر بند

زندگانی ساخته‌ای، دست خوش!