آرشیف

هــر کـه در ایـن مـمـلـکـت جـل مـی زنـد قصه از تسخیر کابل میزند
بــیـخـبـر از عـنـعــنــات مـیـهـنـی بـر سـر جـیـبـش فـقـط گـل مـیــزنـد 
در مـیـان دشــت ویــران وطــن چـهـچــه هـایـی عـیـن بـلـبـل مـیـزنـد
از اصـول مـمـلـکـت داری غـرب حـرف نـا پـخـتـه بـه زابـل مـیـزنــد
بـا هــزاران وعـدهء بـی مـحـتــوا دردو چـشــم مـردمـان زل میـزنــد
وعــده اعـمــار مـکـتـب مـی دهـد جــاده هـا را روی هـر پـل میـزنـد
آنـکـه دیـگـش چـپـه بـوده سـالـهـا بـر اجـاقـش آب غـلـغــل مـیـزنــد 
هـر کـه را مـلـت بـرهـنـه دیـده بـود بـا سـخـاوت بـر تـنش جل میزند
آنـکـه در عـمـری نـدیـده درهـمـی بـا جـهـان حـرف از تـقـابل میزند
بــا جـوانـان نـوجـوانــی مـی کـنـد رنـگ ومـش برموی شاگل میزند
بـا دیـانـت پـیـشـگـان حـرف از خـدا بـا حـریـفـان بـاده را قل میـزنـد
نیمه شب مست است ودر هنگام روز حد به پای ساقی مـل مـیـزنـد
خـنـدق و مرداب هر پس کوچه را همچو چوک شهر دل گـل مـیـزند
وعـــدهء امـحـای رشــوت می دهد تا به دست مجرمان غـل میـزنـد
چــون بــه فـکــر تـنـدرسـتـی شـمـاسـت تـیـم مـلـی کـرمـبـل میزنــد
تــک صـدایـی هـمـره خـودکـامگی است با قلم دم از تساهل میزنــد
کـشــورش را خــود کـفـا سـازد به زور تا لگد بر مال بنجل میزنــد
بـر قـطـار بـی مـسـیـر اقـتـصـاد بـا تـوان ایــن و آن هــل مـیــزنــد
از مـیــان والـیـان کـشـورش پـس کـنـد هـر کس که او شل میزنـد
بــا مـدیــران حـجـتـش گـشـتـه تـمـام حـرف تـبـدیل کم و کل میزنـد
هــر وزیـــری را کــه ضد ملت است از میان صحنه بالکل میـزنـد
روزکـــی گــر بـخـت او یـاری کـند دشت و در را گل وسنبل میزنـد 
نـکـتــهء آخـر ز مـن بــاشـد رفـیـق فـکـر مـرشـد گاه قمبل میزنـد
ایــن هـمـه وعـده بـه فـصـل انـتـخاب عاقل و فرزانه و خل میزنـد
هــر کـه را بـاور شـود ایـن حـرفها نفس خود را بر تجاهل میـزند
هــر کـسـی بـا وعــده آیــد در زمـیـن بـر خلاف تیم خود گل میزند

جعفر جبرئیلی
۱۳۸۸/۵/۲۶