آرشیف

در نخست سکولاریسم مارکسیستی کمونیستی را٬ با سکولاریسم سیاسی که نهاد دین را از نهاد حکومت جدا می کند٬ تمیز داد. که در رویکرد سکولاریسم سیاسی در حقیقت٬ دین از سیاست جدا نمی شود. بلکه تخصص گرایی در نهادهای حکومت نهادینه باید٬ تا توسعه و هدف مطلوب در همه ابعاد اجتماعی سیاسی و اقتصادی پدیدار گردد.

سکولاریسم به مفهوم دنیا گرایی که از قرآن در نماز همیشه به حضور الله عرض می کنیم: فی الدنیا حسنه … که حسنه دنیا یا گیتی داری و دنیا گرایی به اساس اصل عقل گرایی نتیجه مطلوب از اعمال یا تصمیمات عقلی می دهد – یعنی در سیاست عقل اصل و اساس بوده و در سیاستگذاری همانا پارلمان یا شورا نقل دین در محوریت عقل٬ جمهوری اسلامی را٬ برای جامعه چون افغانستان مطلوب استنتاج می کنیم.

 در نتیجه:

در صورتیکه دیندار از دین و مؤلفه های دینی به هدف تصاحب قدرت استفاده می کنند٬ این جفا و خیانت بزرگی در دامن پاک اسلام می باشد. که عقلانیت و اوج خرد گرایی با همت جوانان افغانستان٬ به هدف جمهوریت واقعی نه صوری چون بیست ساله گذشته٬ دست خواهد پیدا کنیم. البته دو آسیب که مانع رسیدن افغانستان به جمهوریت واقعی می باشد٬ عبارت از:‌ فهم نادرست از دین و قوم و سمت گرایی است.

بیت:

بی مریدی در ادعای شیخی اند

دام شیطان را٬ زجهالت طعمه داده اند

«فقیری»