آرشیف

خانه ای ساختم اش از جنس شن کنار آب
آرزو کردم ببیند آن را
نیمی از ساعت صبور گشتم و پس دو و سه نیم دیگر
خورشید شروع کرد به غروب
دیدم که نزدیک آمد
فریاد زدم که: «های! اینجا را ببین»
برگشت به روی من پرسید: «چرا؟»
گفتم : «ز برای توست این خانه و بان مفتخرم»
با بلندای صدا گفت ولی
وقت ندارد و برفت
ایستاده به رفتن اش نگاه می کردم
قلبم به دو نیم آمد و گریه بایدِ حالم شد
دختری کودک به هنگام عبور از آن میان
ناگهان چشم به قلعه ی شنی ام انداخت
گفت« بَه به که چه جای نیکی ست
«از برای بازی و سرگرمی ام
اندکی اندیشه کردم
اندکی بیش حتی
مهمان لبم که شد تبسم گفتم:
«ز برای توست این که ساختم»
شور و شوق صورتش شد دیدنی
آنچه در درون من آمد پدید
زان به بعد هر قلعه ای که ساختم
شد رهای «هیچکس» و « شاید کسی»*