آرشیف

بسم الله الرحمن الرحیم

در آستانه ششمین سال یاد عروج روح ملکوتی داکتر محمد ابراهیم ملک زاده الگوی ایمان، تقوی، شجاعت ، غرور و مناعت قرار داریم بهشت برین جایگاه اش ویاد ونش گرامی باد.

(“اللهم اغفر له وارحمه، ووسع مدخله، واغسله بالماء والثلج والبرد، ونجّه من عذاب القبر وعذاب النار، وجعل مثواه الجنة مع الأنبياء والصديقين والشهداء، وبارك في عمله، واجعل جزاءه من الله العظيم، آمين.”

یاد قهرمانی که نامش جزء از افتخارات تاریخ  غور کهن وبلند آوازه است  ، او با چهره پر صلابت ومؤقرش در اوج عظمت، ساده‌ترین واژه‌ها را می‌گفت وبا  کلماتش باری از حقیقت و حکمت را به دوستان وهم نشینان هدیه میداد. صداقت او چون خورشیدی بود که هیچ گاه از افق زندگی‌اش غروب نمی‌کرد، و در هر نگاهش، دوستانش می‌توانستند روشنایی‌ای بی‌پایان در یابند .زندگی ما به هم پیوند خورده بود وخاطرات بس سنگین وفراموش نا شدنی را در مسیر پر خم وپیچ مبارزه وزندگی تجربه کردیم

مرحوم ملکزاده، با ایمان قوی ، اراده‌ای پولادین و روحی بلند، در هر گام از زندگی خود افتخار را برای مردم سر زمینش به ارمغان آورد. او نه تنها در عرصه جهاد واستقامت وپایداری، بلکه در اخلاق و دیانت نیز سرآمد روزگار بود. بی تردید در دل جامعه‌اش همیشه نماد یک فرد متواضع و در عین حال مقتدر جلوه میکرد، کسی که در هر شرایطی به اصول  اسلامی وانسانی  پایبند ماند و در مسیر تحقق آرمان‌های بلند، هرگز از حرکت باز نماند.

ششمین سالیاد این بزرگ‌مرد تاریخ، فرصتی است تا بار دیگر با یادآوری فداکاری‌ها و وقهر مانی هایش، راهش را در دل خود زنده نگه داریم. صداقت، تواضع و اعتماد به نفس او نه تنها در رفتار، بلکه در همه افعال و گفتارش پیدا بود نام .یاد او در دل هر فرد آزاداندیش و حقیقت‌جو، همچنان زنده است.روحش شاد ویادش گرامی باد.

صبحگاهان 25حمل سال 1344 خورشیدی ستاره ساطع و پر نور از آسمان هستی وافق کوه چهل ابدال در بین جماعت منتظر دهکدۀ سرجنگل ولسوالی تیوره ولایت غور نور افگنی کرد و با طلوع این اختر تابناک گل خوشبوی ایمان، تقوی، صداقت، شجاعت، همت و بردباری  در اطراف چشمه سار های چهل ابدال و دامنه های پر طراوت سرجنگل و دهکده های اطرف عاشقان  به نام محمد ابراهیم ملک زاده فرزند فرزانه میرزا عبدالرحمن ملکزاده جوانه زد. با گذشت هر روز بر شکوفائی و بالندگی نهال شجاعت و مناعت افزود و با دادن میوه ثبات و پایداری، حلم و بردباری، تقوی و پرهیز گاری کام همه را شرین ساخت.

طفولیت و تبارز ویژه گیها:

طفل آرام و با صلابت  در حال شکل دهی شخصیت بود. این شخصیت چون در خت پرثمر به نام محمد ابراهیم ملکزاده با گذشت هفت بهار از زندگی و رویش برای افراد ما حول و کنار اش ثمر اخلاق، مروت و بردباری بار آورد و همگان را شیفته اخلاق و جوانمردی اش ساخته بود. او در همین سن طفولیت از محیط خانه به سراغ مدرسه رفت. نخست در مکتب ابتدائیه جهل ابدال ولی قدم بر دروازۀ مکتب نهاد و با اندک زمانی زیور علم و عقل و ادب، زینت بخش تن و جان اش شد. اخلاق حمیده، شمائل  نیکو و پسندیده آن قلب ها را تسخیر کرد. در سال 1357 خورشیدی با تحولات دراماتیک سیاسی در کشور جغد سیاه نا آرامی و نا سازگاری بر زندگی آن نیز سایه افگند و مانند همه فرزندان پاک دل و نیک سرشت میهن از مکتب و معارف محروم و با مشکلات فزاینده دست و پنجه نرم می کرد. این مشکلات ظهور حکومت یاغی، مستبد، ایمان گریز و مردم ستیز بود که با تصرفات خودسر و فرا قانونی پرده عزت، وقار و دوستی را دریده بود. در مقابل تخم دشمنی و برادر کشی، ستمگری و خود خواهی را در دل مردم کاشته بود. هنوز جوان نشده بود که نفیر گلوله های آدم کشان زمان گوش هایش را می خراشید، کوه ها، دره ها و حتی خانه ها به سنگر دشمنی تبدیل شده بود. در اوج چنین نا گواری ها، بد ترین شرایط زندگی را تجربه کرد. شرایطی که حکومت وقت داس و چکش را بخاطر کوبیدن و درو کردن شهر وندان بنام ارباب ها و فیودال ها به دست گرفته بود. در مقابل مردم از کوه ها بنام مجاهد با داشتن چماق، تیاق، شمشیر، برچه و کافرچت در اطراف کوه چهل ابدال و مناطق عاشقان و سرجنگل سنگر و کمربند ساخته بودند. در آن زمان محمد طاهر ملکزاده برادر ارشد ابراهیم ملکزاده به نام فرمانده غیور، جسور و نترس، رهبری گروهی از مجاهدین را به عهده داشت. شخص شجاع، سخی و پرغروری بود. گاهی هم  طرفدار کشتن و بستن، توهین و تحقیر انسانها نبود. کسانیکه در جنگ های نخستین مجاهدین در اطراف قلعه غور ولسوالی تیوره در اسارت محمد طاهر ملکزاده در آمدند، اگر زنده باشند این حقیقت را درست درک و تایید میکنند. خلاصه اینکه جهل و خشونت آن زمان طاهر ملکزاده را مجبور به ترک دیار کرد و اما  دامنش را رها نساخت و درنیمه ها راه غور- قندهار در منطقه کشک نخود هلمند،  محمد طاهر ملکزاده با پدر مهربان و مدبر اش از طرف دژ خیمان خشونت شعار حکومت وقت اسیر و به زندان انداخته شد. در آن زمان ابراهیم ملکزاده نوجوان 12 ساله بیش نبود که باید بار همه مشکلات و ناگواری های ناخواسته را به دوش می کشید.

مسئولیت در طفولیت :

داکترمحمد ابراهیم ملکزاده دوازده ساله بود که مسئولیت های بزرگ خانواده و پاسخگویی به غولهای خشونت و جهالت آنزمان به دوش اش  گذاشته شد. چون اواخر تابستان سال 1358 خورشیدی پدر و برادر ارشد شان طاهر ملکزاده از طرف حکومت مداران مردم آزار زمان به سلول های زندان قندهار افتاد و ملکزاده  نوجوان نا خواسته  سرپرستی خانواده را عهده دارشد. درین ایام سر در گمی و تلخ کامی را تجربه می کرد. از دولت و کور مارهای خلق آزار باید می ترسید، در کنار آن به گروپ های مسلح کم سواد بنام مجاهدین هم باید پاسخ میداد و نیاز های خانواده را نیز برآورده می ساخت، که خیلی سنگین بود. او در زیر چنبره مشکلات و ناگواری ها  به دور خود میچرخید اما سر انجام مؤفق و سر فراز از این امتحان به در آمد. تا اینکه با سقوط ولسوالی تیوره  که قوس 1359 اتفاق افتاد، زمینه بازگشت پدر مهربان و برادر ارشد اش محمد طاهر ملکزاده که قبلا از زندان قندهار رها شده بودند، در زمستان 1359 خورشیدی به محیط  مساعد شد. در همان زمستان سایه پدر بار دیگر سقف زندگی خانواده را پوشش داد و محمد طاهر ملکزاده دوباره به صفت فرمانده نستوه و سلحشور مجاهدین جمعیت اسلامی تعیین شد و بار سنگین مشکلات را از دوش برادر کهتر و تنها (محمد ابراهیم ملکزاده ) بر داشته شد.

داکتر محمد ابراهیم ملکزاده علاوه از افتخارات فر ماندهی در دوران جهاد ومبارزه علیه زور واستبداد مسئولیت های بزرگی چون والی ولایت غور، معان ومشاور امنیتی وزارت داخله ووکیل پر نفوذ ومقتدر ولایت غور در پارلمان بود. مرحوم داکتر محمد دابراهیم ملکزاده هیچ گاهی در جلسات افتضاح آمیز پارلمان مانند دامن زدن به مسائل قومی وپهن ساختن سفره وزارت پارلمانی ووساطت ورشوت در ادارات دولتی حاضر نمیشد .فقط روز های کاری در کمیسیون های کاری حضور داشت وبس.اما سر انجام بتاریخ 16 دلو 1398 با یک مرگ مرموز دیار فانی را وداع گفت.مرگ که مسئولش رهبران دولت بودند ودوسیه مرگش را با نشت گاز مختومه اعلان کردند وهیچ محکمه وداد گر در آن کشور جزء قاتلین حرفه ای وجود نداشت.روح  داکتر محمد ابراهیم ملک زاد شاد ویاد ونامش گرامی باد.

.