آرشیف

در یک قشلاقی کوچک در افغانستان، مردی به نام علی زندگی می‌کرد. علی فردی فرهیخته و دانا بود که به استعدادهای مردم کشورش افتخار می‌کرد. او به خوبی می‌دانست که افغانستان پر از دانشمندان، هنرمندان و فرهنگ‌سازان است، اما همیشه از رفتارهای برخی همسایه‌های کشورش نگران بود.

علی تصمیم گرفت به ایران سفر کند و با دانشجویان و استادان آنجا گفت‌وگو کند. او امیدوار بود که با نشان دادن توانمندی‌های افغان‌ها، بتواند دوستی و همبستگی را برقرار کند. او با خود گفت: “اگر ما را بشناسند، شاید دیدگاهشان تغییر کند.”

پس از رسیدن به ایران، علی با شوق به دانشگاه‌ها رفت و در سمینارها شرکت کرد. او از دستاوردهای علمی و فرهنگی افغانستان صحبت کرد و تلاش کرد تا نشان دهد که مردم افغانستان می‌توانند به پیشرفت‌های علمی و فرهنگی کمک کنند. اما متأسفانه، پاسخ‌ها سرد و بی‌توجهی بود. برخی از افراد حتی به سادگی و صداقت علی خندیدند و او را نادیده گرفتند.

علی به خانه برگشت و به دوستانش در افغانستان گفت: “من سادگی و عشق به علم و فرهنگ کشورم را به آن‌ها نشان دادم، اما آن‌ها فقط به اختلافات و پیش‌داوری‌های خود توجه کردند.” او متوجه شد که برخی از ایرانیان به جای پذیرش استعدادهای افغان‌ها، در پی تخریب تصویر آن‌ها بودند.

اما آنچه علی را بیش از همه آزار می‌داد، وضعیت مهاجران افغان در ایران بود. او شاهد بود که بسیاری از افغان‌ها به دلیل فقر و نداشتن امکانات به ایران مهاجرت کرده بودند. آن‌ها به امید یک زندگی بهتر به این کشور آمده بودند، اما به جای پذیرش، با برخوردهای تند و زشت ایرانی‌ها مواجه می‌شدند. 

علی به یاد می‌آورد که یکی از دوستانش به نام حسن، به ایران رفته و تلاش کرده بود شغلی پیدا کند؛ اما همیشه با رفتارهای تند و توهین‌آمیز برخی از ایرانیان واقع می‌شد

و اینکه چگونه به او می‌گفتند: “شما افغان‌ها فقط بار اضافه‌اید!” این برخوردها باعث شده بود که حسن احساس حقارت کند و به تدریج از تلاش برای بهبود وضعیتش ناامید شود.

علی با این تجربه‌ها به این نتیجه رسید که درک و همدلی می‌تواند راه‌حل بسیاری از مشکلات باشد. او تصمیم گرفت به روستای خود برگردد و با دیگران درباره‌ی اهمیت پذیرش و احترام به یکدیگر صحبت کند. او به دوستانش گفت: “ما باید به استعدادهایمان افتخار کنیم و با وجود همه‌ی چالش‌ها، هرگز تسلیم نشویم.”